ജാപ്പനീസ് വാക്കാലുള്ള വിനോദത്തിന്റെ ഒരു രൂപമാണ് രാകുഗോ (落, അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ "വീണുപോയ വാക്കുകൾ"). ഏക കഥാകാരൻ (落 語 k രാകുഗോക) സ്റ്റേജിൽ ഇരിക്കുന്നു, ഇതിനെ കാസ (高 called) എന്ന് വിളിക്കുന്നു. ഒരു പേപ്പർ ഫാനും (扇子 സെൻസു) ഒരു ചെറിയ തുണിയും (手 拭 ടെനുഗുയി) മാത്രം പ്രോപ്പുകളായി ഉപയോഗിക്കുന്നു, ഒപ്പം സീസ സിറ്റിംഗ് പൊസിഷനിൽ നിന്ന് എഴുന്നേൽക്കാതെ, രാകുഗോ ആർട്ടിസ്റ്റ് ദൈർഘ്യമേറിയതും സങ്കീർണ്ണവുമായ ഒരു ഹാസ്യ (അല്ലെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ വികാരപരമായ) കഥ ചിത്രീകരിക്കുന്നു. രണ്ടോ അതിലധികമോ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ സംഭാഷണം എല്ലായ്പ്പോഴും കഥയിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. പിച്ച്, ടോൺ, തലയുടെ നേരിയ തിരിവ് എന്നിവയിലൂടെ മാത്രമേ കഥാപാത്രങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം ചിത്രീകരിക്കപ്പെടുകയുള്ളൂ. രാകുഗോയെ ആദ്യം അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത് കരുക്കുച്ചി (軽) എന്നാണ്. [1] ഇത്തരത്തിലുള്ള പ്രകടനത്തെ പ്രത്യേകം സൂചിപ്പിക്കുന്ന കാഞ്ചിയുടെ ഏറ്റവും പഴയ രൂപം 1787 മുതലുള്ളതാണ്, എന്നാൽ അക്കാലത്ത് (落 し the) പ്രതീകങ്ങൾ സാധാരണയായി ഓട്ടോഷിബനാഷി (വീഴുന്ന പ്രഭാഷണം) എന്നാണ് വായിച്ചിരുന്നത്. മെജി കാലഘട്ടത്തിന്റെ മധ്യത്തിൽ (1868-1912) രാകുഗോ എന്ന പ്രയോഗം ആദ്യം ഉപയോഗിക്കാൻ തുടങ്ങി, ഇത് സാധാരണ ഉപയോഗത്തിൽ വന്നത് ഷാവ കാലഘട്ടത്തിൽ (1926-1989) മാത്രമാണ്. സ്പീക്കർ പ്രേക്ഷകരുടെ നടുവിലാണ്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം പൊതുവായ ഉല്ലാസത്തെ സ്വരവും പരിമിതവും എന്നാൽ നിർദ്ദിഷ്ട ശരീര ആംഗ്യങ്ങളും ഉപയോഗിച്ച് ഉത്തേജിപ്പിക്കുക എന്നതാണ്. മോണോലോഗ് എല്ലായ്പ്പോഴും അവസാനിക്കുന്നത് ഓച്ചി (落 ち, ലിറ്റ്. പന്ത്രണ്ട് തരം ഓച്ചികൾ ക്രോഡീകരിക്കുകയും അംഗീകരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു, കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണമായ വ്യതിയാനങ്ങൾ കൂടുതൽ അടിസ്ഥാന രൂപങ്ങളിൽ നിന്ന് കാലക്രമേണ വികസിച്ചു. ആദ്യകാല രാകുഗോ വിവിധ ശൈലികളായി വികസിച്ചു, ഷിബൈബനാഷി (芝 theater theater, നാടക പ്രഭാഷണങ്ങൾ), ഒംഗ്യോകുബനാഷി (音 曲 musical, സംഗീത പ്രഭാഷണങ്ങൾ), കൈദൻ‌ബനാഷി (കൈദാൻ (怪 談 噺, പ്രേത വ്യവഹാരങ്ങൾ കാണുക), നിൻ‌ജൊബാനാഷി, ). ഈ രൂപങ്ങളിൽ പലതിലും ഒറിജിനൽ റാകുഗോയ്ക്ക് അത്യന്താപേക്ഷിതമായ ഓച്ചി ഇല്ല. ബറൂച്ച് കോളേജിലെ മോഡേൺ ലാംഗ്വേജ്സ് ആന്റ് കംപാരറ്റീവ് ലിറ്ററേച്ചർ ഡിപ്പാർട്ട്‌മെന്റിലെ അസിസ്റ്റന്റ് പ്രൊഫസറായ നൊറിക്കോ വതനാബെ "എല്ലാ ഭാഗങ്ങളും കളിക്കുന്ന ഒരു സിറ്റ്കോം" എന്നാണ് രാകുഗോയെ വിശേഷിപ്പിച്ചത്.
ഒൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലും പത്താം നൂറ്റാണ്ടിലും ബുദ്ധ സന്യാസിമാർ അവരുടെ പ്രഭാഷണങ്ങൾ കൂടുതൽ രസകരമാക്കുന്നതിനാണ് രാകുഗോ കണ്ടുപിടിച്ചത്. ഇതിന്റെ ലിഖിത പാരമ്പര്യം ഉജി ഷായ് മോണോഗാതാരി (1213–18) എന്ന കഥാസമാഹാരത്തിൽ നിന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. ക്രമേണ ഈ രൂപം നർമ്മ വിവരണത്തിൽ നിന്ന് ഏകഭാഷയായി മാറി, ഒരുപക്ഷേ ഡൈമികളുടെ (ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കന്മാരുടെ) അഭ്യർഥന മാനിച്ച്, വിവിധതരം കഥപറച്ചിലുകളിൽ അവരെ രസിപ്പിക്കാൻ കഴിവുള്ള ആളുകളെ തേടുന്നു. എഡോ കാലഘട്ടത്തിൽ (1603–1867), ചീനിലെ വ്യാപാരി വർഗ്ഗത്തിന്റെ ആവിർഭാവത്തിന് നന്ദി, രാകുഗോ താഴ്ന്ന വിഭാഗങ്ങളിലേക്ക് വ്യാപിച്ചു. പ്രകടനം നടത്തുന്നവരുടെ പല ഗ്രൂപ്പുകളും രൂപീകരിച്ചു, പാഠങ്ങളുടെ ശേഖരം ഒടുവിൽ അച്ചടിച്ചു. പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ അഭിനേതാക്കൾ ഹനാഷിക (ik 家, 咄 or, അല്ലെങ്കിൽ story 家; ആധുനിക രാകുഗോയുടെ ആവിർഭാവത്തിന് മുമ്പ് കോബനാഷി (小 噺) ഉണ്ടായിരുന്നു: ഒരു കോമിയുമായി അവസാനിക്കുന്ന ഹ്രസ്വ കോമിക്കൽ വിൻ‌ജെറ്റുകൾ, 17 നും 19 നും ഇടയിൽ പ്രചാരത്തിലുണ്ട്. ചെറിയ പൊതുവേദികളിലോ തെരുവുകളിലോ ഇവ നടപ്പിലാക്കുകയും ലഘുലേഖകളായി അച്ചടിക്കുകയും വിൽക്കുകയും ചെയ്തു. കോബനാഷിയുടെ ഉത്ഭവം കിന വാ വാ നോ മോണോഗാറ്റാരിയിൽ (ഇന്നലെ കഥകൾ പറഞ്ഞു, ഇന്ന് സി. 1620), ഒരു അജ്ഞാത എഴുത്തുകാരന്റെ കൃതി സാധാരണ ക്ലാസിനെ വിവരിക്കുന്ന ഏകദേശം 230 കഥകൾ ശേഖരിക്കുന്നു.
യാതൊരു ഷെഡ്യൂൾ അല്ലെങ്കിൽ ടിക്കറ്റ് ഇപ്പോൾ ഉണ്ട്.
日本、〒520-0047 滋賀県大津市浜大津１丁目３−３２ ഭൂപടം